دور زائو ۸ الی ۱۰ نفر از زنان سالخورده و با تجربه جمع میشدند و ماما بچه ی به دنیا آمده را در دست گرفته و ۳ بار از اطرافیانش میپرسیده: "گووگینی کسه یین می ؟""یعنی نافش را ببرم؟"
و حاضرین جواب میدادند " هاوا کسا " یعنی "بله ببر "
و بالاخره بعد از ۳ بار پرسیدن ناف نوزاد بریده میشده و در این حین زنی از دیگی که در آن ۳ قطعه سنگ درون آب می جوشیده مقداری آب به زائو می دهد ( سنگ شاید جهت بریدن ناف بوده و نوشاندن آب سنگ نشانه ی قدرت ) .
بعد ماما از کلبه بیرون آمده و اگر نوزاد پسر باشه " تیر و کمان" و اگر دختر باشد "دوک نخ ریسی " ار در آلاچیق آویزان میکند تا به منتظرین بشارت دهد و از آنها خلعتی دریافت کند و بین حاضرینی که در وضع حمل یاری کرده اند تقسیم کند.
اگر فرزندان خانواده ای زیاد تلف میشدند فرزند تازه به دنیا آمده را از ۳ پایه ای به اسم " طاغان" عبور میداده اند و یا ضزب شمشیر ناف او را می بریده اند و در این صورت نامهایی مثل "طاغان قلیچ" و یا " قلیچ لی" بر روی نوزاد می گذاشته اند .نامهایی مثل "بایرام" بر کودکانی که در ایام عید به دنیا می امده اند !! "قاریاغدی" نوزادانی که هنگام بارش برف به دنیا می آمده اند و "دانگ آتار" کودکانی که هنگام طلوع آفتاب به دنیا می آمده اند گذاشته میشده .
سیری در تاریخ سیاسی اجتماعی ترکمن ها
"امین الله گلی"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر